روزگاران هرچند
گاه بالا بُد و گه کوته و پست
گاه خرسند و گهی ناخرسند
و نه هر آینه بر وفق مراد
اما
سایه کوه دماوند بلند
که دل آویز و دل انگیز چنان بود
که احساس کنی،
خودکشی لازم نیست.
نیست لازم که ز هر کوه و کمر بگریزی
و از این مهلکه جان برداری
و به روم و خُتن و جاوه و گجرات پناهنده شوی.
آشیانی ست ترا،
خانه ای هست و نشانی ست ترا،
زندگی نیست چنان تلخ که نتوانی خورد
***
الغرض
زندگی مختصری شیرین بود
عرض کردم مختصری
ـ فوقش اندازه یک حبه قند ـ
و نمی دانستم
با همین حبه ی قند
مرض قند بگیریم همه!
