داستان معروفی است که شاید هم شنیده باشید که در روزگاران گذشته روزی آشپز دربار، برای سلطان غذائی از بادمجان طبخ کرد، و سلطان آن عذا را بسیار خوشمزه و دلچسب یافت و وزیر نیز درباره غذای بادمجان خواص آن سخن ها گفت.
مدتی گذشت تا آشپز دوباره همان غذا را پخت و این بار سلطان با خوش اشتهایی بار اول، از غذا زیاد خورد به طوریکه دلش درد گرفت و وزیر که چنین دید شروع کرد از بدی و مضرات بادمجان سخن گفتن!
سلطان رو به وزیر کرد و گفت تو که آن دفعه آن همه از صفات و خوبی های بادمجان می گفتی... حالا چگونه ار بدی های آن می گوئی؟ وزیر گفت: من نوکر سلطان هستم نه نوکر بادمجان!؟
وزیر مردی بسیار هوشمند بود و می دانست بادمجان دارای مزایا و معایبی است و هنگامیکه امیر از این خوراک بادمجان خوشش آمده بود، او از خوبی های آن گفت و هنگامیکه بادمجان دل سلطان را به درد آورد، از بدی های بادمجان شمه ای بیان کرد و در مقابل پرسش سلطان درباره اول و مذفت دوم او گفت: من نوکر امیر هستم نه نوکر بادمجان!؟
اصولاً باورهای ما باید «نوکر» ما باشند، نه آنکه ما نوکر باورهای خود باشیم!
آقای «میخائیل گرباچف» گفته بود: ما این شیوه کمونیستی (سوسیال دیکتاتوری) را به مدت هفتاد سال در روسیه و اقمار آن، یعنی اتحاد جماهیر شوروی سوسسیالیستی و کشورهای اروپای شرقی بکار بردیم و در این هفتاد سال ملت ما از جهت صنعت، کشاورزی و سایر رشته و از رفاه مردم و از اخلاق کشورهای پیشرفته جهان، عقب افتادیم و تنها در مورد سلاح های کشتار جمعی با آنها برابری می کردیم و لذا این شیوه را، که ناکار آمدی و زیان آن را هفتاد سال آزمایش کرده ایم، کنار می گذاریم!؟ یعنی «باور» خود را عوض کردند! یک زمان آن شیوه را مفید می دانستند و با کشتن میلیون ها تن انسان آن سیستم را دنبال می کردند و بعد به زیانبار بودن آن شیوه و آن طرز فکر پی بردند و آن را کنار گذاشتند. همان منطق وزیر سلطان- که نوکر او بود نه نوکر بادمجان- «میخائیل گرباچوف» هم خود را نوکر ملت روس می دانست نه نوکر باورهای کمونیستی! باورهای کمونیستی زمانی بر نیمی از جهان و در ده ها کشور تسلط داشت و سال ها طول کشید تا مردم دریابند که آن سیستم فایده ای ندارد و بایستی آن را کنار بگذارند- اما هنوز انگشت شمار کشورهائی هستند که به آن سیستم کمونیستی یا «سوسیال دیکتاتوری» باور دارند و هنوز از آن دفاع می کنند!؟
این ها نوکر بادمجان هستند نه نوکر سلطان! یعنی هنوز که می بینید کشورهایی مانند کوبا- با تمام تعدیل ها و نرمش ها- هنوز به آن شیوه روز به روز عقب مانده تر می شوند و روز به روز اندیشمندان و نخبگان آن کشورها به سوی کشورهای پیشرفته جهان مانند امریکا مهاجرت می کنند، ولی باز هم دست از «نوکری بادمجان» برنمی دارند.
کشورهای مسیحی کاتولیک از دستورهای پاپ و کشیش ها اطاعت می کنند و عقب مانده هستند ولی کشورهای آلمان و فرانسه و بریتانیا و کانادا و ایالات متحده و بسیاری دیگر.... دست از نوکری بادمجان برداشته اند و گفتند ما قانون ها را خودمان درست می کنیم نه آن که از طریق کلیسا دریافت کنیم. تا نظر مردمان خودمان نیز رعایت شود.
«ولتر» فیلسوف و نویسنده و شاعر فرانسوی می گوید «اگر چه من با عقیده تو مخالفم، ولی حاضرم جانم را بدهم تا تو بتوانی حرف خودت را بزنی!».
اگر من همسایه ای داشته باشم که قورباغه پرست باشد و چند قورباغه را در محفظه ای نگهداری می کند و بر آنها عبادت می نماید.... من همواره به او خواهم گفت که این قورباغه ها توانائی کمک به تو و حل مشکلات تو را ندارند... اما اگر پی ببرم عده ای می خواهند به منزل او حمله کنند و قورباغه های او را بکشند، من جلو می روم و مانع این کار می شوم.
زمانی کلیسا برای باور بود که زمین مرکز عالم است و خورشید و ماه و ستارگان به دور زمین کی چرخند. اما دانشمندانی مانند تیکوبراهه، کپلر و لیرنیک ثابت کردند که زمین به دور خود و به دور خورشید می چرخد. حتی یکی از آنان کتابی نوشت و از ترس کشته شدن جرأت انتشار آن را نیافت تا زمانیکه در بستر بیماری و به مرگ نزدیک بود آن را منتشر کرد و همه میدانند که گالیله را به خاطر باور به گردش زمین، به پای چوبه دار بردند که او از ترس جان، باور خود را انکار کرد.
به باور من هیچکس نباید فکر کند که تنها او درست می گوید و همه باید همان راه او را بروند. اگر من بگویم تنها من درست می گویم و باید همه آنچه من می گویند و راه من است، بپذیرند. لازم است یک روزی در یک لحظه ای بخود بیایم و مانند یک انسان آزادی خواه به باورهای دیگران احترام بگذارم و جلوی بیان آنان و جلوی نوشته انان را بگیرم.
من بر حسب سن بالای هشتاد سال خودهای نادرست از شما که این نوشته را می خوانید خواهش می کنم دست از پافشاری بر باور خود بردارید و به باور دیگران هم میدان بدهید.
