مملکتی که از آغاز با ورود مهاجران پاگرفته و بالیده است، همواره با مشکل و معمای فزاینده مهاجران روبرو بوده است!

احساسات ضد مهاجران همیشه در آمریکا وجود داشته است!

نخستین قانونی که مهاجرت را بر اساس قوم و ملیت مهاجران محدود ساخت!

تاثیرگذاری احساسات ضد مذهب کاتولیک در قوانین مهاجرت!

حد نصاب بر اساس ملیت به منظور انصراف مهاجران!

 

* تأکید بر تحصیلات، پذیرش کارگران ورزیده و خویشان شهروندان آمریکایی.

* مجازات برای کارفرمایانی که مهاجران غیرقانونی را استخدام می کنند.

* چه کسانی به دست آوردن تابعیت آمریکا برایشان مشکل است.

دکتر سیروس مشکی- حقوقدان، وکیل دادگستری

 

مسئله دیرین مهاجران!

شگفت انگیز است که ایالات متحده آمریکا، سرزمینی که به طور عمده از سرآغاز پاگرفتن برشانه مهاجران تکیه کرده و بالیده است، همواره با مسئله مهاجران روبرو بوده و آنرا به عنوان مشکلی فزاینده در برابر داشته است. این معضل حتی پیش از آنکه دانالد ترامپ بر مسند ریاست جمهوری تکیه زند وجود داشته است. از دیرباز، حتی زمانی که هنوز ترامپ پیشنهاد احداث دیواری در مرز مکزیک را مطرح نکرده بود، در آمریکا گفتگو برسر محدود ساختن مهاجران جریان داشته است. در دهه 1800، ایرلندی ها هدف بوده اند و در آگهی های استخدام روزنامه ها، عبارت «ایرلندی ها نباید داوطلب شوند» دیده می شد. هم چنین، در سده نوزدهم، احساسات ضد مهاجران در قوانین فدرال بنحو چشمگیری حضور داشته است و مهاجران آسیائی مشمول محدودیت های ویژه ای گردیدند. پس از آن نیز، قوانین فدرال، ایتالیائی ها و پاره ای از اتباع کشورهای جنوب اروپا را هدف قرار داده بودند.

به باور آگاهان، در طول تاریخ آمریکا، سه دوره مهم در ارتباط با مهاجران دیده می شود: دوره نخست، دوره دوم و دوره کنونی. در حال حاضر که بار دیگر بحث بر سر آن است که چه کسانی می توانند به آمریکا بیایند و چه افرادی باید ممنوع الورود شوند، بی مناسبت نیست که نگاهی به قوانین عمده مهاجرت از سال 1870 تاکنون بیندازیم. گروهی این تنش ها را جزو روند طبیعی و سیر تکاملی مهاجرت می دانند ولی پاره ای، هر گونه تلاش برای محدود ساختن مهاجرت را عملی «ضد آمریکایی» و به شدت ناپسند میدانند.

* دوره نخست: دهه 1840 تا 1180

 در این دوران، سیل مهاجران بدون متخصص و فقیر از کشورهای شمال اروپا و آسیا به آمریکا سرازیر شد. بیشتر مهاجران اروپائی، اهل ایرلند و آلمان بودند و قانون از آنان به عنوان «سفیدپوستان آزاد» یاد می کرد. این گروه توانستند به سهولت تابعیت آمریکا را به دست آورند.

در برابر، تابعیت برای مهاجران روز افزون چینی و آسیایی که در سواحل غربی آمریکا اسکان می یافتند، امکان پذیر نبود. این گروه از مهاجران، مرتباً مورد آزار و تبعیض قرار می گرفتند و زنان چینی معمولاً در زمره فواحش محسوب می شدند.

احساسات ضد اقوام آسیائی در سراسر مملکت موجب شد که قوانین تبعیض آمیزی وضع گردد که دهها سال در کتابهای قانون باقی ماند. در اینجا به پاره ای از این قوانین تبعیض آمیز اشاره می کنیم:

1- قانون تابیعیت (سال 1870)

به موجب این قانون، با آنکه سیاهپوستان آفریقائی می توانستند به تابعیت آمریکا درآیند، سایر اقوام «غیر سفید» نظیر آسیایی ها این امکان را نداشتند.

2- قانون جداسازی آسیائی ها (1875)

این قانون، مقرراتی را در سطح کشور در مورد مهاجرت وضع کرد. به موجب این مقررات، وارد کردن کارگران از آسیا بدون موافقت قبلی ممنوع شد.

3- قانون جداسازی چینی ها (1882)

این نخستین قانونی است که مهاجرت را بر اساس قومیت و ملیت مهاجران محدود ساخت. به موجب این قانون، ورود کارگران ساده و متخصص چینی برای اشتغال در معادن به مدت ده سال ممنوع شد. افزونتر، اعطای تابعیت به اتباع چین در سطح ایالتی و فدرال به کلی ممنوع گردید. این قانون بارها تمدید شد تا سرانجام در سال 1943، در زمان جنگ دوم جهانی که چین با آمریکا اتحاد نظامی برقرار کرد، لغو گردید.

* دوره دوم (دهه 1890 تا 1920)

در موج دوم قوانین مهاجرت، آسیایی ها همچنان هدف قرار داشتند و در عین حال، سعی بر آن بود که مهاجرت از جنوب و شرق اروپا محدود یا ممنوع شود.

فقرا، بیماران و افرادی که افکار سیاسی خاص داشتند به موجب قوانین جدید، از ورود به آمریکا منع شدند. قوانین مهاجران کشورهای جنوبی اروپا و به ویژه ایتالیا را از ورود به آمریکا دلسرد می کرد. دلیل این امر، احساسات ضد مذهب کاتولیک بود که در آن زمان، میان آمریکائیان غلبه داشت.

قوانین عمده مهاجرتی در این دوره از این قرار است:

1- قانون مهاجرت (1891)

به موجب این قانون، اداره فدرال مهاجرت تاسیس گردید و موجبات اخراج مهاجران غیرقانونی یا کسانی که بدون رویداد وارد آمریکا شده بودند، فراهم آمد.

علاوه بر این ورود بیگانگان به آمریکا بدون رویداد قانونی ممنوع شد و گروه عظیمی از جمله مرتکبین تعدد زوجات، فقرا، «مجانین» و کسانی که بیماری های خطرناک، مسری و یا نفرت انگیز داشتند در این گروه قرار گرفتند.

2- قانون «گری» (1892)

این قانون، عدم امکان ورود چینی ها را برای ده سال دیگر تمدید کرد. به اضافه، آنانی را که تبار چینی داشتند- قطع نظر از انکه مهاجر یا متولد آمریکا بودند- موظف کرد که برگه هویت خاصی را دریافت و همواره با خود داشته باشند و در صورت تخلف، با مجازات زندان یا اخراج روبرو می شدند.

3- قانون حدنصاب اضطراری (1921)

این قانون برای نخستین بار حد نصابی بر اساس ملیت مهاجران مقرر کرد و هدف آن، دلسرد ساختن و آنطرف مهاجران اروپای شرقی و جنوبی بود. این اقوام، به دلیل تمایلات سیاسی یا مذهبی خود، «ضد آمریکائی» محسوب می شدند.

4- قانون جانسون- رید (1924)

این قانون، حد نصاب مهاجران را بر اساس کشور متبوع آنان مقرر ساخت. مهاجران از کشورهای شمال اروپا شانس بیشتری برای دریافت رویداد های مهاجرتی پیدا کردند و در مقابل، ورود ژاپنی ها ممنوع گردید. هم چنین، حداکثر رویدادهای مهاجرتی (گرین کارت) که در هر سال صادر می شد، به 165 هزار عدد کاهش یافت.

ج- دوره معاصر- دهه 1960 تا زمان کنونی

نظام مهاجرتی کنونی آمریکا در سال 1965 با تصویب قانون (هارت سلر) شکل گرفت. این قانون حدنصاب مهاجران را بر اساس هویت ملی شدن از بین برد.

با توجه به شرایط جهانی و پیشرفت هائی که در حمل و نقل بین المللی و جابه جائی مسافران پدید آمده بود، در قوانین بعدی مقرراتی در مورد پناهندگان، ایمنی مرزها و مهاجران غیرقانونی گنجانده شد.

1-  قانون مهاجرت و تابعیت (هارت- سلر) (1965)

چنانکه اشاره شد، این قانون حدنصاب مهاجران را بر اساس هویت ملی شدن از بین برد و تاکید خود را بر پذیرش کار گران ورزیده و روابط خانوادگی قرار داد.

بر اساس این قانون، برای پذیرش خویشان نزدیک شهروندان آمریکا، حداکثری تعیین نشده بود.

2- قانون اصلاحی و نظارت مهاجرت (سیمپسون- مازولی) (1986)

این یکی از فراگیرترین قوانینی است که تاکنون در آمریکا در مورد مهاجرت و در زمان ریاست جمهوری رونالد ریگان به تصویب رسیده است. به موجب این قانون، مهاجران غیر قانونی که از سال 1982 در پاره ای رشته های کشاورزی فعالیت داشتند توانستند گرین کارت دریافت کنند. بر اساس این قانون، بیش از سه میلیون نفر اجازه اقامت دائمی دریافت داشتند و به همین جهت، به قانون عفو عمومی معروف شد.

این قانون نظارت بر سر حدات آمریکا را به طور جدی تری مقرر نمود و برای کارفرمایانی که مهارجان غیرقانونی را استخدام می کنند، مجازات هائی در نظر گرفت.

منتقدان این قانون براین باورند که فاقد ضمانت اجرای کافی برای پیگرد و مجازات کارفرمایان متخلف است. این قانون اخراج کودکانی را که والدینشان رویداد دائمی دریافت می کردند، ممنوع کرد و روادیدهای موقت و فصلی برای کارگران بخش کشاورزی در نظر گرفت. بر طبق این قانون، تعداد مهاجرانی که هر سال کارت سبز دریافت می کنند به 540 هزار نفر افزایش یافت.

3- قانون امنیت داخلی (2002)

بر اساس این قانون، وزارت خانه جدیدی به نام «امنیت داخلی» تاسیس شد که واکنشی به عملیات تروریستی 11 سپتامبر 2001 بود.

این قانون سیستم الکترونیکی را جهت نگاهداری اطلاعات مربوط به ورود خارجیان و موارد ناظر به اخراج آنان از آمریکا به وجود آورد.

4- عدم اخراج کودکانی که به طور غیرقانونی وارد آمریکا شده اند (داکا) (2019)

این دستورالعمل اجرائی که توسط پرزیدنت باراک اوباما صادر شده بود، شامل بیش از 752 هزار نفر می شد که در کودکی به طور غیر قانونی به آمریکا آورده شده بودند و در زمان تقاضا کمتر از 30 سال و دیپلم دبیرستان داشته باشند و ضمناً فاقد سوء پیشینه کیفری بودند.

به موجب این فرمان، به این افراد اجازه اقامت و کار دوساله داده می شد تا آنکه تکلیفشان توسط قوانین بعدی مشخص گردد.

5- عدم اخراج والدین (داپا) (2014)

بر اساس این فرمان اجرائی که آنهم توسط پرزیدنت اوباما صادر شده بود، از اخراج بیش از چهار میلیون والدینی که فرزندانشان تبعه یا مقیم آمریکا بودند جلوگیری به عمل می آمد. اجرای مفاد این دستوالعمل، از همان آغاز توسط رای یک قاضی فدرال متوقف گردید. در ماه جون 2017 نیز پرزیدنت ترامپ لغو کامل این فرمان را اعلام کرد.

اخیراً پرزیدنت ترامپ اعلام کرده است که قانون بعدی مهاجرت، تکیه را بر تحصیلات و مهارت های شغلی می گذارد و از شمار کسانی که به واسطه خویشاوندی به آمریکا مهاجرت می کنند، خواهد کاست.

بر اساس آمار، در بین سالهای 1965 تا 2015 بیشتر مهاجران آمریکا از کشورهای زیر آمده اند:

- مکزیک: شانزده میلیون ودویست هزار نفر.

- چین: سه میلیون و یک صد هزار نفر.

- هند: دو میلیون و هفتصد هزار نفر.

- فیلیپین: دو میلیون و سیصد هزار نفر.

- کره: یک میلیون و هفتصد هزار نفر.

- شمار ایرانیان مهاجر در آمریکا در حال حاضر، به حدود کمتر از یک میلیون نفر برآورد شده است.